در ايران و بالاخص استان خوزستان، پل بندها (شادروان) نيز همچون پل نقش حياتي ايفا كرده‌اند. پل‌بندهايي كه هخامنشيان بر تنگه‌ها و رودها بستند مانند بند سيوند كه گمان مي‌رود از دوران كوروش بزرگ باشد، به همان اندازه نقش پل را ايفا كرده‌اند. مهم‌ترين نمونه‌هاي اين پل بند،"شادروان" در شوشتر واقع است. پل شادوران در شوشتر مهم‌ترين نمونه و پل‌هاي خواجه و "الله‌وردي خان" نيز زيباترين نوع از اين پل‌ها محسوب مي‌شوند. اگرچه اثري از ساختمان سالم پلي مربوط به دوران پيش از هخامنشيان پيدا نشده اما از پژوهش‌هاي باستان‌شناسان بر مي‌آيد كه در دو منطقه پل‌هايي پيش از اين دوره پل وجود داشته است. الواح به دست آمده از شوش مربوط به تمدن ايلام الواح بابل مربوط به تمدن‌هاي بين‌النهرين و نشانه‌هايي از دوره مادها گواه از آن دارد كه بر رودخانه كرخه و رودخانه‌هايي ديگر بنا شده است. براي ساخت پل روش‌هاي مختلفي در دوران باستان وجود داشته كه مطالعات درباره آن بسيار جالب است اما در زمين‌هاي سست پل‌هايي كه از زمان‌هاي پيش به جا مانده و بيشتر آنهايي هستند كه روي بستر سنگي رودخانه‌ها بنا شده‌اند كه پل ساساني دزفول كه روي مرج(زميني با كناره‌هاي سخت بلند) و شادروان شوشتر كه روي ماسه سنگ ساخته شده از آن جمله محسوب مي‌شوند. اما پراكندگي پل‌هاي زمان ساسانيان به ويژه در غرب و جنوب‌غربي ايران قابل توجه است. بدون ترديد پل بند شادورن شوشتر از نمونه‌هاي بارز معماري پل‌سازي در اين دوران محسوب مي‌شود. از ديگر پل‌هاي دوره ساساني موجود در خوزستان مي‌توان به پل بندهاي "ميزان"،"گرگر" ،"نفس‌كش" و "شادروان" در شوشتر،"پل‌بندهاي"بالارود"،"اسيوكله" و پل‌هاي كرخه،"اوسور" و"دزفول" پل بند "حميديه" در اهواز، پل بند "ايذج" و پل‌هاي "سوسن"، "جوي‌بياره"، "منجنيق" و "شالو"، نزديك ايذه، پل "سفلي" خيرآبد در غرب روستاي علي چنگوئي و پل علياي خيرآباد در روستايي به همين نام در بهبهان اشاره كرد.
